متن عربی

37- و من کلام له ( علیه السلام ) یجری مجرى الخطبة و فیه یذکر

فضائله علیه السلام قاله بعد وقعة النهروان :

فَقُمْتُ بِالْأَمْرِ حِینَ فَشِلُوا وَ تَطَلَّعْتُ حِینَ تَقَبَّعُوا وَ نَطَقْتُ حِینَ تَعْتَعُوا ، وَ

مَضَیْتُ بِنُورِ اللَّهِ حِینَ وَقَفُوا ، وَ کُنْتُ أَخْفَضَهُمْ صَوْتاً ، وَ أَعْلَاهُمْ فَوْتاً ،

فَطِرْتُ بِعِنَانِهَا ، وَ اسْتَبْدَدْتُ بِرِهَانِهَا ، کَالْجَبَلِ لَا تُحَرِّکُهُ الْقَوَاصِفُ ، وَ لَا

تُزِیلُهُ الْعَوَاصِفُ ، لَمْ یَکُنْ لِأَحَدٍ فِیَّ مَهْمَزٌ ، وَ لَا لِقَائِلٍ فِیَّ مَغْمَزٌ ، الذَّلِیلُ

عِنْدِی عَزِیزٌ حَتَّى آخُذَ الْحَقَّ لَهُ ، وَ الْقَوِیُّ عِنْدِی ضَعِیفٌ حَتَّى آخُذَ الْحَقَّ

مِنْهُ ، رَضِینَا عَنِ اللَّهِ قَضَاءَهُ ، وَ سَلَّمْنَا لِلَّهِ أَمْرَهُ ، أَ تَرَانِی أَکْذِبُ عَلَى

رَسُولِ اللَّهِ ( صلى الله علیه وآله )،وَ اللَّهِ لَأَنَا أَوَّلُ مَنْ صَدَّقَهُ ، فَلَا أَکُونُ

أَوَّلَ مَنْ کَذَبَ عَلَیْهِ،فَنَظَرْتُ فِی أَمْرِی فَإِذَا طَاعَتِی قَدْ سَبَقَتْ بَیْعَتِی ، وَ

إِذَا الْمِیثَاقُ فِی عُنُقِی لِغَیْرِی .

متن فارسی

و از گفتار آن حضرت است که خطبه گونه اى است

هنگامى که همه سستى ورزیدند، به کار پرداختم، و آن گاه که همه

نهان شدند، خود را آشکار ساختم، و چون همه در گفتار درماندند، به

گشادگى سخن گفتم، و گاهى که همه ایستادند، به نور خدا در راه

تاختم. آوایم فروتر از همگان، و رتبتم برتر از این و آن. در راه فضیلت

عنان گشاده راندم، و مرکب مسابقت را از همه پیشتر جهاندم. همانند

کوهى ایستاده بودم که تندرش نتواند جنباند، و گردباد نتواندش لرزاند.

نه کسى را بر من جاى خرده اى بود، و نه گوینده را مجال طعنه اى.

خوار نزد من گرانمقدار تا هنگامى که حق او را بدو برگردانم، و نیرومند

خوار تا آن گاه که حق را از او بازستانم. قضاى الهى را پذیرفته ایم و

فرمان او را گردن نهاده. پندارید که من بر رسول خدا (صلی الله علیه

وآله) دروغ مى بندم. به خدا، من نخست کس بودم که بدو ایمان آوردم. 

و نخست کس نباشم که بر او دروغ بندم در کار خود نگریستم، دیدم

پیش از بیعت، پیمان طاعت بر عهده دارم، و از من براى دیگرى میثاق

ستده اند که آنچه آید بپذیرم و دم برنیارم.