متن عربی
37- و من کلام له ( علیه السلام ) یجری مجرى الخطبة و فیه یذکر
فضائله علیه السلام قاله بعد وقعة النهروان :
فَقُمْتُ بِالْأَمْرِ حِینَ فَشِلُوا وَ تَطَلَّعْتُ حِینَ تَقَبَّعُوا وَ نَطَقْتُ حِینَ تَعْتَعُوا ، وَ
مَضَیْتُ بِنُورِ اللَّهِ حِینَ وَقَفُوا ، وَ کُنْتُ أَخْفَضَهُمْ صَوْتاً ، وَ أَعْلَاهُمْ فَوْتاً ،
فَطِرْتُ بِعِنَانِهَا ، وَ اسْتَبْدَدْتُ بِرِهَانِهَا ، کَالْجَبَلِ لَا تُحَرِّکُهُ الْقَوَاصِفُ ، وَ لَا
تُزِیلُهُ الْعَوَاصِفُ ، لَمْ یَکُنْ لِأَحَدٍ فِیَّ مَهْمَزٌ ، وَ لَا لِقَائِلٍ فِیَّ مَغْمَزٌ ، الذَّلِیلُ
عِنْدِی عَزِیزٌ حَتَّى آخُذَ الْحَقَّ لَهُ ، وَ الْقَوِیُّ عِنْدِی ضَعِیفٌ حَتَّى آخُذَ الْحَقَّ
مِنْهُ ، رَضِینَا عَنِ اللَّهِ قَضَاءَهُ ، وَ سَلَّمْنَا لِلَّهِ أَمْرَهُ ، أَ تَرَانِی أَکْذِبُ عَلَى
رَسُولِ اللَّهِ ( صلى الله علیه وآله )،وَ اللَّهِ لَأَنَا أَوَّلُ مَنْ صَدَّقَهُ ، فَلَا أَکُونُ
أَوَّلَ مَنْ کَذَبَ عَلَیْهِ،فَنَظَرْتُ فِی أَمْرِی فَإِذَا طَاعَتِی قَدْ سَبَقَتْ بَیْعَتِی ، وَ
إِذَا الْمِیثَاقُ فِی عُنُقِی لِغَیْرِی .
متن فارسی
و از گفتار آن حضرت است که خطبه گونه اى است
هنگامى که همه سستى ورزیدند، به کار پرداختم، و آن گاه که همه
نهان شدند، خود را آشکار ساختم، و چون همه در گفتار درماندند، به
گشادگى سخن گفتم، و گاهى که همه ایستادند، به نور خدا در راه
تاختم. آوایم فروتر از همگان، و رتبتم برتر از این و آن. در راه فضیلت
عنان گشاده راندم، و مرکب مسابقت را از همه پیشتر جهاندم. همانند
کوهى ایستاده بودم که تندرش نتواند جنباند، و گردباد نتواندش لرزاند.
نه کسى را بر من جاى خرده اى بود، و نه گوینده را مجال طعنه اى.
خوار نزد من گرانمقدار تا هنگامى که حق او را بدو برگردانم، و نیرومند
خوار تا آن گاه که حق را از او بازستانم. قضاى الهى را پذیرفته ایم و
فرمان او را گردن نهاده. پندارید که من بر رسول خدا (صلی الله علیه
وآله) دروغ مى بندم. به خدا، من نخست کس بودم که بدو ایمان آوردم.
و نخست کس نباشم که بر او دروغ بندم در کار خود نگریستم، دیدم
پیش از بیعت، پیمان طاعت بر عهده دارم، و از من براى دیگرى میثاق
ستده اند که آنچه آید بپذیرم و دم برنیارم.